Lochy

Alimanda

"Tunel"
Długi i bez końca
Mroczny, nieprzyjazny
Nie ma nigdzie słońca
Ciemność go otula

Jest jeden, bez wyjścia
Tylko jedna droga
Straszna i niepewna
Wprost w objęcia wroga

Gdy raz w tunel wejdziesz
Zostaniesz na zawsze
Nie cofniesz się
Nie wrócisz
Brnąć musisz do przodu
Idziesz w kierunku śmierci
Nie wyrwiesz się z jej szponów

Vexia

Dla mnie to jest takie... coś nicoś. Bo to ani białe ani rymowane. Nie lubie takich wierszy, na dodatek sylaby się nie zgadzają. Jeśli ktoś nie jest pewny swoich rzeczy powinien wysłać swój twór do bety. Zdecydowanie mi się nie podoba, przepraszam, ale to prawda... jest troszeczkę nieestetyczny, bo np. tytuł pisze się pogrubionym lub pochyłym pismem i daje się odstęp. I dziwne jest to, że w linijkach są znaki interpunkcyjne, a na końcu ich nie ma... przykro mi, że się czepiam, ale jestem betą - perfekcjonistką... pisz dalej i ćwicz.
Życzę Weny.
Vex

Undine

Mnie bardzo poruszył Twój wiersz. To jest piekna metafora zycia. Każdy człowiek musi przeżyc swoje. Nie może sie cofnąć i musi brnąć do przodu. Nigdy nie wie co go czeka zawsze towarzyszy mu niepewność jutra, uczuć... Ma w sobie cos mrocznego, nie pozostawia nadzieji, a jednocześnie daje do zrozumienia, że tylko to jest niezmienne i tego jedynie można być pewnym...rodzimy sie i musimy umrzeć