Lochy

Vexia

Takie opowiadanko... nie wiem, czy się Wam spodoba, spróbujemy. Będę wdzięczna za komentarze.

***

Teraz już nie ucieknie... nie uda mu się to. On dobrze o tym wie, teraz jest czas na ostatnie przemyślenia, na uciechę z rzeczy zwykłych, na ostatni blask słońca w oczach, na rachunek sumienia, na śmierć. Nigdy jej nie chciał, jego pragnieniem było pokonanie Voldemorta, gdy tylko go dopadnie. Teraz stoi z nim twarzą w twarz, a żaden z nich nie chce powiedzieć ani słowa. W takich chwilach lepiej nie mówić nic, ocenić przeciwnika, a na podstawie tego zadecydować o walce lub o śmierci. Na to drugie Harry na pewno się nie zgodzi... widzi, że Czarny Pan nie chce przerywać tej ciszy. Po raz pierwszy w życiu i w potyczkach Pottera z Voldemortem, Tom Riddle, całkowicie pewny swojego zwycięstwa, daje mu czas.

***

Voldemort jest bowiem pewny, że to już jest koniec jego zniewagi, życia osoby, która zmarnowała całą jego potęgę, do której dążył. Chłopak musi się zastanowić, czy chce być zabity w pojedynku, czy może jednak podda się bez walki... na pewno zdecyduje się na bitwę, ale czy nie warto napawać się chwilą, w której mężny jak zwykle Potter staje pod znakiem zapytania? Nikt im nie przeszkodzi, tylko on i Harry. Mają czas, Voldemort czekał
siedemnaście lat, więc pół godziny więcej czy mniej nie zrobi mu żadnej różnicy.

***

Co zrobić kiedy staje się w obliczu śmierci? Chyba nie można zrobić nic... Złoty Chłopiec niby ma różdżkę i umiejętności magiczne, ale w tym miejscu nikt nie usłyszy wołania o pomoc. Sam musi zadecydować o swoim losie. Wie, że Voldemort da mu czas... zdziwił się, czemu jest tak łaskawy. Potterowi całe życie zaczęło przelatywać przed oczami...

***

Życie w sierocińcu, potem sztuczki Dumbledore’a... czemu dał się w to wszystko wciągnąć? Czy kiedyś przypuszczał to, że zostanie najlepszym czarodziejem na świecie? Takim, którego imię nieliczni wymawiają, wiecznym strachem i zmorą ludzi? Jednocześnie panem życia i śmierci, nieśmiertelnym. Co czuł, kiedy dowiedział się, że jednak jego zdolności nie są przypadkowe? Ano, dumę, trochę strachu... tak, chyba wtedy po raz pierwszy czuł strach. Nie przed tym, co go czeka w świecie pełnym czarodziejów. Bał się nieakceptacji, która zawsze go spotykała, jednak to była pierwsza i ostatnia chwila, kiedy był przestraszony, choć i to nie trwało krótko. Nie pokazywał nigdy swoich słabości, oczywiście jeśli takowe posiadał, w co szczerze wątpił. W pierwszej klasie Tiara Przydziału ledwo dotknęła jego głowy, już wiedziała, że jest przynależny do Slytherinu. Wreszcie poczuł się jak w domu...

***

Kiedy zasiadł do stołu, nigdy nie wiedział, że wśród tylu ludzi wznieca ciekawość i podniecenie. Wszędzie panowała atmosfera jedności i miłości... nie rozumiał tylko Tiary, kiedy zaczęła mówić o jego „podwójnym” byciu. Nie wiedział co o tym myśleć, a tym bardziej wolał nie wyobrażać sobie co by począł, gdyby stary kapelusz przydzielił go do wyobcowanego i widocznie mrocznego Domu Węża. Trafił tam, gdzie zawsze, od kiedy dowiedział się o Hogwarcie chciał być - do Gryffindoru. Tam poczuł się jak w domu, co było ogromnym kontrastem do mieszkania przy Privet Drive 4. Tutaj miał ludzi, którzy dzień i noc nad nim czuwali i martwili się o niego. Chociaż nie chciał tego zbytnio, wiele osób uważało go za Chłopca, Który Przeżył, jednak znalazł też przyjaciół, którzy widzieli w nim normalnego człowieka - kochającego i mającego swoje zmartwienia...

***

Patrzyli na siebie, prosto w oczy, bez zastanowienia, niewidzącym wzrokiem, jednak nie tracili kontaktu... wydawało się, że jeden wie, co myśli drugi, ale tak nie było. Pozory są najważniejsze. Każdy jeden wyglądał, jakby koncentrował się na przeciwniku. Nie. Myśleli o tym kto i jak zginie. Wewnętrzny rachunek sumienia...

***

Ze zwierzyny stał się zwierzęciem, teraz on polował, choć może to źle użyte sformułowanie. Napawał się zwycięstwem, które było w zasięgu ręki, tylko wyciągnąć ramię. Lord Voldemort był cierpliwym człowiekiem, który znał wartość czasu i to co przynosił, wiedział, że warto czekać na to, co nieuniknione. Był pewien, że to koniec jego utrapień, nie ma innego wyjścia - Harry zginie.

***

Natomiast Potter dalej robił rachunek sumienia. Wszystko co działo się za jego sprawą - dobre i złe. Żałował, że nawrzeszczał tyle razy na zawsze oddanych mu przyjaciół. Cieszył się, że są bezpieczni, czasami dzięki jego głupiej odwadze. Czuł się źle myśląc o sobie jako o bohaterze... Drugi rok i Ginny. Co wtedy mogło się z nią stać? Dobrze, że teraz jest chroniona... trzecia klasa i Syriusz. Harry’emu aż łza stanęła w oku, ale nie dał jej zobaczyć światła dziennego. Nie
teraz. Nie w chwili swojej rychłej śmierci.

***

Tom Riddle już nie zgłębiał się nawet w swoją przeszłość. Rachunek sumienia będzie robił kiedy indziej. Dziś jest jego dzień, jego chwała, jego nowe życie. Bez Pottera i głupawych przyjaciół. Harry jest nieinteligentny, skoro prawdopodobnie twierdzi, że jego bliscy są bezpieczni. Nic bardziej mylnego, Czarny Pan ich widzi - całą swoją silną wolą i nie spocznie póki nie położy och wszystkich do grobu. Ale wspomnienia wracają... Hogwart, pierwszy i ostatni dom, więcej nigdzie już nie mógł zagrzać miejsca dłużej niż miesiąc... piękne siedem lat, które na zawsze zapadną w jego pamięć. Wspaniałe siedem lat...

***

Tak, to już siódmy rok. Jego ostatni, za niedługo owutemy, które chciał zdać, jednak musiał uciekać ze szkoły, gdy tylko dowiedział się gdzie jest Voldemort. To był punkt honoru – zabicie Czarnego Pana, a teraz wie, jaki był głupi. Teraz on sam może się uratować. Ostatnie trzy lata... tyle bliskich ludzi odeszło. Coraz bliższych. Cedric... niby był zwyczajnym kolegą, ale gdyby nie ten puchar, gdyby nie on – Harry - i chęć wygranej. Chłopiec, Który Przeżył nie wiedział, jak udało mu się wtedy uciec... od tamtego czasu Voldemorta widział tylko raz, w ministerstwie. Wtedy też uszedł z życiem, ponieważ jakiś dziwny traf, szczęście i Dumbledore mu pomogły. A teraz? Severus Snape, tak ten Severus, zabił nawet Dumbledore’a, który przecież tyle mu dał. Teraz, przez nietoperza Harry nie może liczyć na nic, oprócz słabego punktu przeciwnika, którym jest śmierć. Wiedział, że były dyrektor nie zjawi się na jakieś zawołanie, ale przynajmniej Potter miałby oparcie w nim, wiedziałby, że ktoś czuwa nad społecznością czarodziejów, a tak, kiedy on, Harry, zginie, to nikt nie będzie mógł stawić czoła Voldemortowi przez następne pięćdziesiąt lat, albo i więcej. Chłopak już kończył swoje przemyślenia. Śmierć nastąpi, ale nie tej osoby, która powinna umrzeć. Jest tylko jeden sposób. Granie na zwłokę. Rachunek sumienia zrobiony. Wszystko, co Harry miał sobie do zarzucenia już zostało wyciągnięte na wierzch jego świadomości. Zrobił tyle ile mógł, zniszczył horkruksy. Nie mógł sobie już nic zarzucić, szczerze wszystkiego, co złe, żałował. Voldemort może już z nim kończyć.

***

Po co mu rachunek sumienia? I tak Potter umrze, nie Czarny Pan. Tom Riddle jest potęgą, nie można się co do tego kłócić. Czyste serce? A istnieje coś takiego? Nie, nie teraz nie w tej chwili. Wcale nie żałuje, że zabił tyle ludzi i chyba nigdy nie przyjdzie mu żałować. Zaraz z nim skończy, zaraz...

***

Popatrzył na Harry’ego i nagle coś mu się rzuciło w oczy. Nie mógł znieść tego palącego spojrzenia. Jak do tej pory widział już okropne tortury w stosunku do ludzi i innych stworzeń, ale nigdy do siebie. Jemu nigdy nikt nie zrobił krzywdy, bo nie dał rady. Teraz nie mógł znieść głupich oczu siedemnastolatka, które jakby przewiercały go na wylot i nie pozwalały skupić myśli. Aby móc pomyśleć Voldemort spuścił wzrok na swoje trupioblade palce. To był ostatni błąd dawnego Toma Riddle’a i teraźniejszego Czarnego Pana.

***

Harry wiedział kiedy i jak zareagować:
-Avada Kedavra!

***

Voldemort nie zdążył odwrócić wzroku, chociaż miał podniesioną różdżkę. Trafiło w niego zielone światło. Ostatni błysk w czerwonych oczach... koniec tego, co złe. Nie przywróci życia nikomu, nie zrobi rachunku sumienia. Gdy tylko wszystkie najbardziej zapadające w pamięć obrazy z życia Czarnego Pana zniknęły z jego głowy ostatni raz odetchnął i zasnął snem wiecznych.

Grash

Słonko, czy to jest po betowaniu, bo najwidoczniej myknęła sie ona w kilku miejscach. Ad świetnie spisuje się przy interpunkcji, sama mówiła, że za resztę nie odpowiada... Wiesz, czemu tak uważam?

niso · Wysłany: Pon 16:01, 26 Mar 2007 Temat postu:

Podobało mi się, ale były zgrzyty.
W jednym momencie piszesz

Alimanda

Błedów jest trochę, przyznaję. Ale jest też ciekawa kompozycja, wszystko jest fajnie przedstawione, uczucia ładnie przedstawione. Jestem w stanie wybaczyć więc wszelkie zgrzyty i zgrzyciki Wink

Kiki

Jeżeli chodzi o ogólne wrażenie, to podobało mi się.
Jest to trochę poprzecinane, ale to raczej było konieczne w tym teksie.
To zostało przejrzane przez betę, PRZED opublikowaniem?
Hm, są błędy. Niektóre całkiem drobne, ale jest pare bezsensownych zdań, które można było zmienić.
Przeszkadza mi trochę to zdanie: